Woord: bronken
|
bronken , brónke
, brónkde, haet gebrónk , pruilen, mokken; dreigen van onweer, gevaar en dergelijke. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
bronken , broonke , werkwoord
, broonkde, gebroonk , bronken , (de bronk vieren) VB: De mejoor vreug op Paosmaondig: 'Broonk v'r of broonk v'r neet?' Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
bronken , [mokken] , brónke
, brónktj, brónkdje, gebrónktj , mokken, zie ook broeke, mónke Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
bronken , brónke , brónkese , werkwoord
, brónktj/brónkesjtj, brónkdje/brónkesjdje, gebrónkdj/gebrónkesjdj , mokken, pruilen zie ook mónkese Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
bronken , brônke , broonke , werkwoord
, brônktj/broonktj, brônkdjebroonkdje, gebrônktj/gebroonktj , eerste vorm Nederweerts, Ospels; tweede vorm Weerts (stadweerts), Buitenijen (kerkdorpen rondom stadskern); mokken Bron: Feijen, Jan (2013), Zoeë Kalle Vae - Weertlands woordenboek, Weerd. |