Woord: dwarsdrijver
dwarsdrijver , dwaesjdrievert , mannelijk
, dwaesjdrievesj , dwaesjdrieverke , dwarsdrijver. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
dwarsdrijver , dwäsdrîêver
, dwarsdrijver Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
dwarsdrijver , dwasdriever , zelfstandig naamwoord
, de; dwarsligger, iemand die steeds anders wil, die niet meewerkt Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |
dwarsdrijver , dwësdryver , zelfstandig naamwoord mannelijk
, dwësdryvers , dwësdryverke , dwarsdrijver , dwësdryver Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
dwarsdrijver , dwarsdrèèver , zelfstandig naamwoord
, dwarsdrijver; Ik had en ôom, hij is al jaore dôod./ Enen drammer hij wies aaltij alles beeter./ We noemden em dwarsdrèèver of bètweeter,/ òf vringerd, waor ie ok nie van verschôot. (Henriëtte Vunderink, Kriem pasjoonèl?, uit: Tis de moejte wèrd; 2011) Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |