Woord: ellende
|
ellende , ellend , ellende , (onzijdig, vrouwelijk)
, ellende. Bron: Gallée, J.H. (1895). Woordenboek van het Geldersch-Overijselsch Dialect. Deventer: H.P. Ter Braak |
|
ellende , elende , ijlènde
, (met open e) = ijlende (onzijdig) = ellende; ’t is ’n elende! = wat is ’t een verdriet! ook al heeft de zaak zeer weinig om ’t lijf; in ’t elende komen bv. door te trouwen als bij het boerenvolk plaats heeft. Bij Vondel o.a.: Wie kan d’elende en jammer noemen? (Gijsbr.). Nedersaksisch elend = vreemd, uitlandig; elendegoet = de nalatenschap van gestorven vreemdelingen. Middel-Nederlandsch Gothisch el = ander; lende, voor: land; ellende = uitlandig zijn, in ballingschap verkeeren, zooveel als: een treurig leven leiden. Middel-Nederlandsch elende, elent = verbannen, bij uitbreiding ongelukkig, rampzalig. (Verdam). Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
ellende , elende*
, het Hoogduitsche Elend [klemtoon op de eerste lettergreep] beteekent zoowel “buitenland” als “ellende”, iets dergelijks met het bijvoeglijk naamwoord elend; denk ook aan “elders.” Bron: Ganderheyden, A.A. (1897), Groningana – Supplement op H. Molema’s Woordenboek der Groningsche Volkstaal, Groningen (reprint 1985) |
|
ellende , elènd , v
, ellende, narigheid. ’t Is een en al elènd daor. Het is daar alleen maar ellende. Bron: Kerkhoff, Chris (1970 ev), Dialectwoordenlijst van het Land van Cuijk, Cuijk |
|
ellende , eelènj , mannelijk
, ellende. “Wae geef, waat er haet, is waert, datter eelènj lit”: men moet niet alles weggeven. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
ellende , iëlend
, ellende. Bron: Kuipers, Cor e.a. (1989), È maes inne taes. Plat Hôrster, Horst. |
|
ellende , ellende , de
, 1. ellende Der is hiel wat ellende in de wereld (Oos), Wat is het een ellende, dat die penne vlekt (Pes), Die hef al een bool ellende had mit de huusholding (Rui), Het is eein en al ellende met de koffiepriezen (Eex), Hij keek gruin van ellende zo ziek was hij (Bov) 2. ruzie (Zuidwest-Drenthe, zuid, Zuidoost-Drents veengebied) Het is daor altied ellende (Hol) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
ellende , ellende
, ellende Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
ellende , èilend , zelfstandig naamwoord vrouwelijk
, - , - , ellende , VB: Dy vroûw hèt vëul èilend gekênd ién hëur lëve.; kaartterm (bep. kaartterm) èilend ês droof VB: Fôj, wat heb ich sjléchte käorte, èilend ês droof; narigheid ellende; èilend VB: Dy érm vroûw hèt hëur gaans lëve niks es èilend gekênd. Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
ellende , éélend , zelfstandig naamwoord
, ellende (Land van Cuijk) Bron: Swanenberg, A.P.C. (2011), Brabants-Nederlands: Nederlands-Brabants: Handwoordenboek, Someren |
|
ellende , ieëlenj , ieëlendj , (mannelijk)
, ellende, armoede, zie ook mezerie, mizerie, ozel , D’n ieëlendj waas neet óm aan te zeen. Det is mich dao einen ieëlendj: daar heerst veel ellende, armoede. Ich höb hieël get ieëlendj mèt ’m gehadj. Ieëlendj lieje. Óndanks d’n ieëlendj heel hae de mood t’rin. Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
ellende , iëlenjdj
, ellende ook miserie, ozel Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
ellende , ieëlendj , ellèndje , zelfstandig naamwoord, mannelijk
, ellende; eêlendj(Buitenijen (kerkdorpen rondom stadskern), Nederweerts, Ospels) ellende Bron: Feijen, Jan (2013), Zoeë Kalle Vae - Weertlands woordenboek, Weerd. |
|
ellende , ieëlend
, ellende Bron: Arts, Jan (2015), Brónsgreun Bukske, Editie Veldes dialek, Velden. |