Woord: halsband
|
halsband , halsbanjt , mannelijk
, halsbènj , halsbènjtje , halsband. Hae löp aan den halsbanjt: zijn vrouw heeft de broek aan. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
halsband , halsbaand , de
, halsband De hond har gien halsband um (Bov), Ie mut de halsbaand goed vaste maken, aans blif het heufdstel niet zitten (Bro) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
halsband , halsbaand , zelfstandig naamwoord
, WBD (Hasselt): halster (hoofdstel, bestaande uit een ronde band om de neus v.h. paard en daaraan een band bevestigd om de nek, waarmee het paard in de stal is vastgebonden); (Hasselt) stalband (de band om de nek v.h. paard, waarmee men het op; stal vastbindt; Cornelissen & Vervliet, Idioticon van het Antwerpsch (1899): ; HALSBAND zelfstandig naamwoord mannelijk: - halsboord, boord: bij landb.: band rond den hals, waarmede de beest op stal staat. Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |