Woord: klacht
|
klacht , [uiting van verdriet, onvrede] , kluft
, en door eene zeer gemeenzame verwisseling der F en CH, klacht. Hier, gelijk elders, zijn klaft en klucht onder de jagers zeer in gebruik voor eene kud Bron: Panken, P.N. (1850) Kempensch taaleigen, Idioticon I, A-Z, Idioticon II, H-Z, red. Johan Biemans, 2010, Bergeijk. |
|
klacht , klachte , (vrouwelijk)
, klachten , klacht. Bron: Gallée, J.H. (1895). Woordenboek van het Geldersch-Overijselsch Dialect. Deventer: H.P. Ter Braak |
|
klacht , klach , vrouwelijk
, klachte , klėchske , klacht, ’n Vraoch is gein klach: vragen staat vrij. Zie ook: klaages. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
klacht , klachte
, klacht Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
klacht , klaacht , zelfstandig naamwoord
, klacht; Cees Robben – ’n Stille klaacht... (19580531) Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |