Woord: onrust
|
onrust , ónras , mannelijk, vrouwelijk
, onrust; heen en weer gaand wieltje van uurwerk; onrustig kind. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
onrust , ónroe , mannelijk
, onrust. De ónroe is ’m aan de prie: hij is onrustig. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
onrust , ónrást
, ónröst. Bron: Kuipers, Cor e.a. (1989), È maes inne taes. Plat Hôrster, Horst. |
|
onrust , onrust , de
, onrust Ik hebbe vandage zo’n onröst in de botten ik ben onrustig (po), Het is zo’n Jan onrust een onrustige persoon (Bov) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
onrust , onrus
, onrust. Old van daegn en zat van onrus. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
onrust , oonrös , zelfstandig naamwoord vrouwelijk
, - , - , onrust Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
onrust , ónrös , ónröst , (vrouwelijk)
, onrust , Det is de ónrös(t) zelf. Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
onrust , ónrast
, 1. onrustig gevoel 2. ongerustheid; in ónrast zitte – ongerust zijn Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |